Η Ώρα της Αληθινής Αίσθησης..

Αγαπητοί fia και ‘ένα βήμα μπροστά’,

Ευχαριστώ θερμά για τα σχόλια που αμφότεροι αφήσατε στις ‘Ευφλογές’. Με τιμά και με χαροποιεί η ανταπόκριση σας σε μία μάλλον αμφιλεγόμενη πρόταση κατά τα φαινόμενα, θα επανέλθω επ’αυτού. Κανονικά είχα σκοπό να απαντήσω με ένα απλό, σύντομο σχόλιο αντί μιας καινούργιας ανάρτησης. Ο λόγος που με ωθεί στη δημοσίευση νέας ανάρτησης είναι κατ’αρχάς προσωπικός αλλά νομίζω πως το νόημα του παίρνει πιο συλλογικές διαστάσεις όπως άλλωστε και κάθε προσωπική ιστορία η βαθύτατα βιωμένη εμπειρία.

Αντί των λογικών και αξιοπρεπών σας σχολίων στα εισερχόμενα μου με υποδέχτηκε το εξής μήνυμα πρωτοφανούς εμβρίθειας. Το παραθέτω:

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ, ΕΝΤΑΞΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.

Θεματικά ίσως συμφωνεί με μερικές τοποθετήσεις και των δύο σας μείον την χοντροκομμένη αισθητική και απουσία πλήρους ικανότητας για ολοκληρωμένη, συγκροτημένη τοποθέτηση επί του θέματος. Ένα από τα κύρια διανοητικά αποθέματα της χώρας είναι η νουθεσία χωρίς να πηγάζει από τη σοφία η τον ουσιαστικό προβληματισμό. Συνήθως δε εδράζεται σ’ένα περιορισμένο και διαρκώς ανακυκλώσιμο «στοκ» απόψεων και γνωμών το οποίο είναι πλήρως εσωτερικευμένο και επομένως δύσκολα τροποποιήσιμο. Σαν να’χουμε αποφασίσει εξαρχής πως αν τεθεί το τάδε ζήτημα, ξαναζεσταίνουμε ένα από τα παλιά και δοκιμασμένα κλισέ χωρίς να αναρωτηθούμε αν ευσταθεί η όχι. Ας κάνω μια παύση προτού εξηγήσω τι με απασχολεί σε αυτόν τον αφορισμό. Κατ’αρχάς η υποφαινόμενη βία που περιέχει ως διατύπωση και κατόπιν το ότι παρακάμπτει την μάλλον λεπτομερή έκθεση της άποψης μου στο προηγούμενο μου post με μια προτροπή λες και την ξέρασε κάποιος φούρνος μικροκυμάτων. Θα είμαι ειλικρινής, με πλήγωσε και με απογοήτευσε και η διατύπωση και το νόημα (;) της. Για την ακρίβεια η αυθόρμητη αντίδραση εκτός από την αρχική αναγούλα και βαθιά απογοήτευση ήταν η ανάκληση ενός θραύσματος και μόνο από τη σκέψη του Max Horkheimer, του πρωτοπόρου της Σχολής της Φρανκφούρτης. Το παραθέτω και αυτό:

Δεν είναι σε τελευταία ανάλυση, η βία και η απουσία κάθε νοήματος ακριβώς το ίδιο πράγμα;

(Από την Ώρα της αληθινής αίσθησης του Πέτερ Χάντκε, Εκδόσεις Καστανιώτη)

Ας προσπαθήσω να συνδέσω τα εμπεριστατωμένα σχόλια των φίλτατων blogger με την αντίδραση του αποστολέα της φράσης που μολύβιασε το κέφι μου και έσβησε ένα κομμάτι της ελπίδας μου για την ικανότητα των ανθρώπων για ανταλλαγή απόψεων που δεν καταφεύγει στην εύκολη και ανώδυνη κουλτούρα του ανέξοδου και αδιέξοδου πολιτικού καφενέ.

Ο αποστολέας μου υποστηρίζει πως πρέπει να κάνω κάτι πέραν του να παριστάνω το φιλόσοφο με το να «ενταχθώ» και να «προσπαθήσω». Και η αισθητική και η «προβληματική» της συγκεκριμένης φράσης με ωθούν στο να ακολουθήσω τον εξής συλλογισμό:

Κάνει κανείς κάτι όταν εντάσσεται ergo όταν εντάσσεται προσπαθεί.

(Όπως βλέπετε ακόμα παριστάνω το φιλόσοφο και μάλιστα το Καρτεσιανό τέκνο...)

Ας μου επιτραπούν δύο σχόλια που αναμφισβήτητα γίνονται εν βρασμώ ψυχής, δεν είναι ανέντιμο αρκεί να το ομολογεί κανείς. Επιστρέφω για λίγο στην υπόθεση και το βασικό διδάγματα του βιβλίου του Χάντκε:

1) Βολεμένος οικογενειάρχης υπνοβατεί στα προκάτ τοπία μιας αναπόφευκτης ζωής.

2) Στη ζωή του ανθρώπου δεν αρκεί η αλήθεια που κατασκεύασαν άλλοι και που ενσωματώνεται σε κάποιο σύστημα. Καθένας ακολουθώντας την προσωπική του Αισθητική οφείλει να κατακτά για τον εαυτό του τη δική του Αλήθεια.

Με την ταπεινή μου συγκρότηση θα επιχειρήσω μια αναλογία μεταξύ έγγαμης ζωής και έρωτα. Ερωτική ζωή έχει κανείς όταν εντάσσεται στο πλαίσιο μιας σχέσης και έχοντας ενταχθεί προσπαθεί. Τότε όταν ερωτεύεται τι κάνει κανείς; Ο έρωτας δεν ‘εντάσσεται’, περιέχει πάντα το στοιχείο της αβεβαιότητας που κάνει τον έρωτα αυτό που είναι. Ο έρωτας είναι μια διαρκής προσπάθεια κάτι που η λογική της ένταξης ακυρώνει σχεδόν εξ’ορισμού.

Ελπίζω ο παραλληλισμός να μην σας ξενίζει και να αποκαλύπτει το σημείο στο οποίο θέλω να καταλήξω. Προσπαθεί και κάνει κάτι κανείς όταν είναι εντοιχισμένος σε μία θεωρία η πίστη ή μήπως εκείνος που ενώ έχει μια βιοθεωρία και κοσμοθεώρηση ανανεώνει τη σκέψη του με το σαράκι της αμφιβολίας και της διαρκούς αναζήτησης;

Αρκετά με τον αποστολέα μου τώρα! Εξ’αιτίας του παραμέρισα τα αξιόλογα σχόλια των σεβαστών blogger fia και ‘ένα βήμα μπροστά’.

Αμφότεροι ενώ κατανοούν την απογοήτευση μου με την κατάσταση των πραγμάτων διαφωνούν με την ιδέα της αποχής και καλώς πράττουν. Ας επιχειρήσω να εξηγήσω γιατί εξακολουθώ να τη θεωρώ έλλογη στάση δεδομένης της κατάστασης. Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί σας στην περίπτωση που η κατάσταση ήταν η ίδια με το γαλλικό εκλογικό αλαλούμ που προ μερικών ετών λίγο έλειψε να εκλέξει τον J.M. L Pen. Εκεί όμως απουσίαζε η πλήρης αποσάθρωση του κρατικού μηχανισμού, υπήρχε μια κάποια, στοιχειώδης αντιπρόταση κι ας ήταν συμφεροντολογική και στα πλαίσια του φαντασμαγορικού προεκλογικού αγώνα. Για να είμαι σαφής, στη Γαλλία θεωρείται δεδομένη και η υποδομή της χώρας και μια κάποια γενική συναντίληψη και έτσι οι αποφάσεις ήταν σχεδόν καθαρά ιδεολογικού χαρακτήρα. Η κατάσταση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι αισθητά διαφορετική, σύσσωμη η πολιτική κατάσταση δεν εμπνέει σεβασμό, δεν υπάρχει ούτε υποδομή ούτε συναντίληψη. Έρχομαι λοιπόν κι ερωτώ για πολλοστή φορά να επιλέξει κανείς ανάμεσα στην πανούκλα και τη χολέρα η να προσπαθήσει κανείς να πάρει μια ανάσα αποστασιοποιούμενος και από τα δύο; Θα μου πείτε η αποστασιοποίηση δεν είναι λύση, ποτέ δεν ήταν. Σύμφωνοι, πότε όμως ήταν η είναι λύση η σύνταξη με οποιαδήποτε πρωτοβουλία στην οποία δεν πιστεύει κανείς ειλικρινώς έχοντας πραγματοποιήσει συζητήσεις με τον εαυτό του ο καθένας και έχοντας αφουγκραστεί την φωνή του ο καθένας;

Ας μην βλέπουμε την αποχή μόνο από το πρίσμα της ήττας, πάνω απ’όλα είναι στάση (attitude) ζωής. Ίσως να είναι η στάση ζωής που επιλέγει ο κυνικός δηλαδή ο απογοητευμένος και πικραμένος αλλά όπως και να’χει στάση ζωής είναι αυτή, κάπου εδράζεται, γιατί να θεωρούμε τον φιλελευθερισμό στάση ζωής και όχι την αποχή; Θα μου πείτε ο φιλελευθερισμός και ιδεολογική ιστορία έχει και παράδοση από τον John Stuart Mill μέχρι τους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς (κι όχι μόνο). Πολύ φοβάμαι πως το ίδιο ισχύει και για τον κυνισμό η εν πάση περιπτώσει τις ελαφρώς πιο ‘αιρετικές’ στάσεις ζωής. Από τον Επίκουρο (απονία-αταραξία) και τον Διογένη (άρνηση) ως τον Oscar Wilde (παιγνιώδης, ειρωνική αποστασιοποίηση, σνομπισμός) και τον σημερινό πολίτη που αν κάτι τον εκφράζει αυτό είναι το ερωτηματικό που βουίζει διαρκώς στ’αυτί του και απασχολεί τη συνείδηση του, ο κυνισμός της αποστασιοποίησης που εκφράζει η αποχή, στάση ζωής και μάλιστα απόλυτα θεμιτή συγκροτεί. Τουλάχιστον είναι ειλικρινής επιλογή και υπακούει σε υπαρκτά πιστεύω όχι εσπευσμένα λόγω συνθηκών. Για να παραφράσω τον Χάντκε για’μένα προσωπικά η αποχή είναι συντονισμός στην ώρα της αληθινής αίσθησης...

Στοχασμοί και αναστοχασμοί...

Σ’αυτό το όχι και τόσο σύντομο κείμενο θα ήθελα να αποσαφηνίσω την πρόταση της αποχής από τις εκλογές στις 16 του Σεπτέμβρη αντιπαραβάλλοντας την με διάφορα δημοφιλή επιχειρήματα που προβάλλονται τον τελευταίο καιρό τόσο στον Τύπο όσο και σε συζητήσεις πολιτών.

Είναι νομίζω δεδομένο πως υπάρχει μια διάχυτη ανησυχία σχετικά με το πως να δράσει κανείς αρχικά για να συμβάλλει στην προσπάθεια πυροπροστασίας αφού απουσιάζουν συγκεκριμένες προτάσεις από αρμόδιους φορείς πλην ετεροχρονισμένων εκκλήσεων για βοήθεια από την κυβέρνηση με την πρωτοβουλία ihelp.gr και την προσφυγή σε εθελοντική βοήθεια που αν και σημειώνει επιτυχίες όπως με την αποστολή ομάδας εθελοντών στην Ηλεία από το νομό Μαγνησίας, πρωτοβουλία του νομάρχη Απ. Παπατόλια, γενικά βρίσκεται σε ύπνωση όπως αποδεικνύουν μαρτυρίες διαφόρων συμπολιτών μας που θέλησαν να προσφέρουν αλλά δεν υπήρχε καμία ανταπόκριση από τις αρμόδιες αρχές. Λεπτομέρειες και παραδείγματα και για τις δύο όψεις του νομίσματος μπορεί να αντλήσει κανείς προστρέχοντας στην χτεσινή και τη σημερινή έκδοση του «Βήματος». Αυτή όμως είναι μια μόνο πτυχή της περιρρέουσας σύγχυσης, η άλλη πτυχή αφορά στην αμηχανία σχετικά με την ψηφοφορία στις ερχόμενες εκλογές. Εκεί βλέπει όντως κανείς τη χώρα σε αναζήτηση –συνειδητή τε και ασύνειδη- του ιδεολογικού της βηματισμού. Και ακριβώς σ’αυτό θα ήθελα να επικεντρωθώ με σχόλια, αντιδράσεις και προτάσεις.

Καθίσταται μάλλον σαφές ελπίζω το γεγονός ότι η πολιτική της πεπατημένης και η επιλογή κομμάτων από συνήθεια η παράδοση θα’πρεπε να επανεξεταστεί ριζικά κάτι που ως ένα βαθμό ενδεχομένως να συμβαίνει. Αν λοιπόν υποθέσουμε πως ο πολίτης της χώρας έχει απογοητευτεί με τις επιλογές που ως τώρα επισφράγιζε με την ψήφο του τώρα τι πρέπει να κάνει; Να παραμείνει πιστός στην παράταξη που επί χρόνια στηρίζει, να αλλάξει γραμμή πλεύσης και να στηρίξει κάποιο από τα «μικρά» (και ουδόλως χαριτωμένα δυστυχώς) κόμματα ως απόδειξη της απογοήτευσης του με τους δύο μεγάλους παίκτες της πολιτικής σκακιέρας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) η μήπως να απέχει εντελώς από εκλογές που τον πιέζουν να πάρει μια απόφαση εκεί που δεν δύναται να επιθεωρήσει ψύχραιμα την κατάσταση και να αποφασίσει εμπιστευόμενος το πολιτικό του αισθητήριο.

Η πρώτη επιλογή θεωρώ πως θα ήταν καταστροφική αφού επιδεικνύει μία μάλλον άκριτη και παθητική καταφυγή στην εύκολη, πατροπαράδοτη και συνεπώς δύσκολα τροποποιήσιμη ψηφοφορική συνήθεια. Ενδεχομένως δε οι λόγοι που κάνουν δύσκολη την απόσταση απο την πατροπαράδοτη στήριξη του τάδε η του δέινα κόμματος να αφορούν στα συμφέροντα του καθενός. Μια τέτοια σκέψη βέβαια τροφοδοτείται και ενημερώνεται από την κουλτούρα της «πολιτικής κουμπαριάς» -αν μου επιτρέπεται ο νεολογισμός- με γνωστές της πρακτικές το ρουσφέτι, το βόλεμα και την εξυπηρέτηση οποιουδήποτε συμφέροντος και καπρίτσιου.

Η δεύτερη επιλογή έχει μια λογική βάση αφού αν υποθέσουμε πως ο πολίτης επιλέγει να στηρίξει τους «μικρούς» εκφράζοντας έτσι ανάγλυφα τη δυσαρέσκεια του προς τους «μεγάλους» βοηθά στη δημιουργία μιας πιο δημοκρατικής Βουλής όπου μια ποικιλία απόψεων εισάγεται στη δημόσια σφαίρα. Βεβαίως η ποιότητα αυτής της πολυφωνίας εξαρτάται απο την ποιότητα του γενικού πολιτικού και πολιτιστικού επιπέδου της χώρας, συνεπώς όποιος περιμένει ευφάνταστη πολιτική ρητορική και πολυδιάστατες πολιτικές προτάσεις εικάζω πως θα απογοητευτεί όταν στο καθιερωμένο του ζάπιγκ θα σκοντάφτει πάνω σε ομιλίες του Καραντζαφέρη, του Λεβέντη, του Βεργή κ.α. Εκτός αν κανείς θεωρεί πως η ρητορική επιτάχυνση και η πολιτική κρίση των τελευταίων φέρνει σε πρόδηλη αμηχανία τους συναδέλφους τους στη Βουλή. Όπως και να’χει μια πεντακομματική Βουλή είναι κατά μία έννοια ένα θεμιτός στόχος και ένα πρωτότυπο πείραμα. Η συγκεκριμένη επιλογή έχει ένα πολιτικό κίνητρο και ένα πολιτικό νόημα που επουδενί προτίθεμαι να ισοπεδώσω με κυνικά σχόλια και ευφάνταστες αναγνώσεις του πολιτικού παλμού της χώρας.

Περνάμε λοιπόν στην τρίτη επιλογή που στηρίζει την αποχή απο τις εκλογές της 16^ης Σεπτεμβρίου. Ως υποστηρικτής αυτής της επιλογής ας μου επιτραπεί να καταθέσω τις σκέψεις μου σχετικά με τους λόγους για τους οποίους θεωρώ πως είναι θεμιτή, κι αν στο κείμενο μου παρεμβάλλεται ενίοτε η κατάθεση του προσωπικού δεδομένο προσπεράστε και παρακάμψτε το κι ας εντάσσεται στα υφολογικά πρότυπα ενός blog.

Από μόνη της η αποχή είναι μια μορφή διαμαρτυρίας- εξ’ου και έχει κοινά στοιχεία με την δεύτερη επιλογή- αφού προτείνει αποστασιοποίηση απο το εκλογικό παιχνίδι. Απο μόνη της όμως χωρίς επιχειρήματα ίσως είναι μια κενή, επιφανειακή, δειλή και ενίοτε ηττοπαθής επιλογή. Δεν προσποιούμαι πως και η δική μου πρόταση ενδέχεται να ενέχει αυτό τον κίνδυνο. Προσωπικά όμως αυτό που προτείνω είναι ‘συμμετοχική αποχή’ αποχή μεν αλλά με τη συμμετοχή ομοίως σκεπτόμενων πολιτών στους οποίους δίνεται η δυνατότητα να συγκεντρωθούν σ’ένα δημόσιο χώρο και να επισφραγίσουν την επιλογή τους. Παράλληλα τους δίνεται η δυνατότητα να ανταλλάξουν απόψεις σχετικά με τους λόγους για τους οποίους απέχουν.

Γιατί όμως κάποιος να στηρίξει μια τέτοια επιλογή; Εδώ απαντώ με σκέψεις που είναι μεν προσωπικές με την ελπίδα πως μεταφράζονται συλλογικά.

Όταν κανείς περιφέρεται σε έναν τόπο που δεν αναγνωρίζει, αδυνατεί να ταυτιστεί με η να παραδεχτεί την απουσία πολιτικών προτάσεων από τους «μεγάλους» και τους «μικρούς» και αισθάνεται πως ό,τι προτείνεται απο τις υπάρχουσες παρατάξεις δεν τον εκφράζει και δεν αισθάνεται πως τον εκπροσωπεί, δεν οφείλει να το δηλώσει με κάποιο τρόπο; Πιστεύω πως αυτός ο τρόπος είναι η αποχή. Γιατί όμως να αισθάνεται έτσι κανείς; Όταν βρισκόμαστε ενώπιον ενός εντελώς αποσυντονισμένου κρατικού μηχανισμού που αδυνατεί να ανταποκριθεί σε όντως πρωτοφανούς κλίμακας φυσικές καταστροφές, όταν διαπιστώνουμε πικρά την πλήρη έλλειψη υποδομής στη χώρα που ζούμε και δεν βλέπουμε καμία απολύτως ουσιαστική εναλλακτική πρόταση πρακτική η πολιτική στον ορίζοντα τι καλούμαστε να κάνουμε; Να στηρίξουμε μια κυβέρνηση η οποία ανεπιτυχώς απεκδύεται των ευθυνών που την βαραίνουν, μια αντιπολίτευση που καρπώνεται τα στραβοπατήματα της κυβέρνησης και σπεύδει να κεφαλοποιήσει πολιτικά τη δυσαρέσκεια από την κυβερνητική ανικανότητα η μήπως να ελπίζουμε στους μικρούς για μία πολιτική η κοινωνική αναγέννηση ελλείψει σχεδίου και ουσιαστικού πολιτικού προσανατολισμού; Θα μου πείτε πεσιμιστική, επιλεκτική και πολύ προσωπική ανάγνωση της κατάστασης, δεν υποσχέθηκα όμως και τίποτε άλλο! Και ερωτώ, η εναλλακτική ποια είναι; Ας επιστρέψουμε στα ψυχρά μαθηματικά και την οξεία αξιολόγηση των εναλλακτικών επιλογών.

Μας ικανοποιεί η αντίδραση της κυβέρνησης που επιλέγει –πρωτοφανώς- να παρακάμψει τις Συμπληγάδες της ελληνικής γραφειοκρατίας και να διαμοιράσει ποσά για την εκ των υστέρων αντιμετώπιση της φυσικής καταστροφής που υπέστη η χώρα; Κοινώς, μας αρκεί και το κυβερνητικό κομπόδεμα και ο τρόπος με τον οποίο δρομολογήθηκε η μήπως θα περιμέναμε εξαρχής ένα πιο δυναμικό, αποτελεσματικό χειρισμό της όλης κατάστασης; Παράλληλα δεν επηρεάζει την κρίση μας το εξεταστικό φιάσκο και η υπουργική σιωπή που ακολούθησε; Δύο αποτυχίες συμβαίνουν παράλληλα και βαρύνονται και από το άλλο άλυτο ακόμα κυβερνητικό σκάνδαλο σχετικά με τα ομόλογα τις δικαιολογούμε και πάμε παρακάτω; Και έπειτα υπάρχει ...παρακάτω; Επίσης δεν σοκάρει η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής και η απονομή ευθυνών σε ‘ασύμμετρες απειλές’ που παραπέμπουν σε άλλες παρόμοιες ασκήσεις ύφους όπως οι ‘παράπλευρες επιπτώσεις’ των επικοινωνιακών γκουρού της κυβέρνησης Μπους; Τέλος, το κράτος τίθεται σε κατάσταση επιφυλακής και εκτάκτου ανάγκης. Αυτό σημαίνει πλήρη καταστολή σε ο,τιδήποτε παρεμποδίζει την αντιμετώπιση της καταστροφής που απειλεί τη χώρα (πόλεμοι, έκρυθμες φυσικές καταστροφές κλπ.), τι μας ζητήθηκε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε και τι πρωτοβουλίες-αποφάσεις πήρε η κυβέρνηση για να αντιμετωπισθεί η κατάσταση; Εκτός κι αν η μιντιακή προβολή και οι πολιτικοί διαξιφισμοί βοηθούν στην αντιμετώπιση κρίσιμων γεγονότων τη στιγμή που η χώρα εξακολουθεί να απειλείται απο τις πυρκαγιές. Αν προτιμούμε το φούντωμα ηθικών πανικών έναντι της ορθολογιστικής αντιμετώπισης της έκρυθμης φυσικής καταστροφής τότε ας επιλέξουμε και πάλι την ίδια κυβέρνηση και για την επόμενη τετραετία.

Ας υποθέσουμε πως δεν μας ικανοποιεί αυτή η κατάσταση και αισθανόμαστε υπέρμετρη πικρία για τον χειρισμό της όλης κατάστασης. Απευθυνόμαστε λοιπόν στην αντιπολίτευση και τους «μικρούς» η οποίοι τι είδους κριτική ασκούν, τι εναλλακτικές προτείνουν, πως συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος; Με την αυτονόητη επισήμανση των λαθών που διεπράχθησαν απο την κυβέρνηση η μήπως με την υπολογιστική εκμετάλλευση της κατάστασης για την αλίευση ψήφων ώστε να ευνοηθούν οι δικές τους παρατάξεις στο μετεκλογικό πολιτικό περιβάλλον;

Κοινώς λογικά δύναται κανείς -με μια λογική εξέταση των δεδομένων να συμπεράνει- πως η πολιτική κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή θυμίζει τον γυμνό αυτοκράτορα που φιγουράρει με αυτοπεποίθηση μπροστά στον ίδιο καθρέφτη που θα’πρεπε να τρέμει. Εκτός βέβαια αν κι ο ίδιος ο καθρέφτης έχει τόσο πια θαμπώσει που δεν μπορεί να διακρίνει τη γύμνια του βδελυρού χαριεντιζόμενου ειδώλου.

Κλείνοντας αυτό το ογκώδες post που αρχικά είχε ως σκοπό να είναι σύντομο και περιεκτικό, θα ήθελα να επαναλάβω τους βασικούς λόγους για τους οποίους προτείνω ‘συμμετοχική αποχή’ απο τις επερχόμενες εκλογές.

Θεωρώντας πως τίποτα απ’όσα βλέπω δεν με αντιπροσωπεύει και αντιθέτως με απογοητεύει βαθύτατα αρνούμαι και μια τελματώδη κυβέρνηση να υποστηρίξω, και μία άκριτη αντιπολίτευση και την πλειάδα των αποπροσανατόλιστων πολιτικών σχηματισμών που ακούν στα εξής ονόματα:

ΚΚΕ, Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς,, Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, Δημοκρατική Αναγέννηση, Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, Δημοκρατική Παγκόσμιος Ελλάς, Έλληνες Οικολόγοι, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, Ένωση Κεντρώων, Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά, Ενωτικό Ριζοσπαστικό Δημοκρατικό Κίνημα, Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα Φιλελευθέρων, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (μαρξιστικό-λενινιστικό), Λευκό, Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Νέο Κόμμα Σωτηρίας Χριστιανική Δημοκρατία, Νέος Φασισμός, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, Οικολόγοι Πράσινοι, Όραμα Τοπικά Κοινοβούλια, Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, Οργή Λαού με Δημοψηφίσματα- Άμεση Δημοκρατία, Περιφερειακή Αστική Ανάπτυξη, Φιλελεύθερη Συμμαχία, Φως- Αλήθεια- Δικαιοσύνη.

Αν ήμουν αδυσώπητα κυνικός θα μπορούσα να μιμηθώ τον José Mourinho που σε αντίστοιχη αναμέτρηση ποδοσφαιρικών ομάδων, απαρίθμησε τα ονόματα των παικτών της Chelsea και της αντίπαλης ομάδας κλείνοντας με την επωδό: ‘Goodfinish’…

Επειδή όμως εκτιμώ και σέβομαι την δημοκρατική διαδικασία και πιστεύω στο Καβαφικό ‘ναι’ και ‘όχι’, παραθέτω απλώς την ευφάνταστη ρήση του Πορτογάλου coach και στις 16 Σεπτεμβρίου θα κατηφορίσω προς την πλατεία Συντάγματος τη μέρα των εκλογών με την ελπίδα πως θα συναντήσω ομοίως σκεπτόμενους συμπολίτες μου με την ελπίδα πως δεν θα με απογοητεύσουν μετατρέποντας μια ειρηνική συγκέντρωση σε πλατφόρμα άναρθρων κραυγών που εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες όπως δυστυχώς συνέβη την Τετάρτη 29 Αυγούστου στο Σύνταγμα, όπως βλέπετε ούτε σε μια φιλειρηνική χειρονομία δεν μπορούμε να συμπλεύσουμε, έπρεπε συνθήματα να συγκρουστούν με παρασυνθήματα και κατόπιν με διμοιρίες των ΜAT.

Παράταιρα σχόλια....

Δημοσιεύω μερικά άρθρα και weblink ως τροφή για σκέψη προς το παρόν ασυνόδευτα απο δικά μου σχόλια. Δεσμεύομαι να τοποθετηθώ με περαιτέρω σχόλια δικά μου (σε κειμενική μορφή) σύντομα.

Προς το παρόν ιδού ένα κομμάτι του υλικού που κυκλοφορεί στο Δίκτυο:

http://www.petitiononline.com/fires07/petition.html

http://www.naftemporiki.gr/news/maties.asp

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=29.08.2007,id=6549448

http://www.skai.gr/master_story.php?id=57961

http://www.stopthefire.gr

Καλή ανάγνωση!

Αναδημοσίευση από την στήλη «Κάθε Μέρα» του Αντώνη Καρκαγιάννη στην «Καθημερινή» (Τρίτη 28 Αυγούστου 2007)

Ενώπιον της συμφοράς

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr

Από τον ακαδημαϊκό και πρώην υπουργό κ. Κ. Δεσποτόπουλο λάβαμε την ακόλουθη επιστολή:

Κύριε Καρκαγιάννη

Συγκλονισμένος από την εθνική συμφορά τη συντελεσμένη και συντελουμένη με την πυρπόληση πολλών περιοχών της χώρας, συνεπαγομένη και τραγικό θάνατο δεκάδων συμπολιτών μας, απευθύνω έκκληση προς τον πρωθυπουργό να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την ανάκληση του Διατάγματος Διάλυσης της Βουλής και τον σχηματισμό κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας, με συμμετοχή όλων των εκπροσωπημένων στη Βουλή κομμάτων και με πρόεδρο τέως πρωθυπουργό ή έστω και τον σημερινό πρωθυπουργό.

Μόνο κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας είναι δυνατόν να λάβει και να εκτελέσει, με σύμπραξη και της Βουλής, τις αναγκαίες αυστηρές αποφάσεις, για την αντιμετώπιση, μικροπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, των πρωτοφανών σε πολιτικό βάρος προβλημάτων όσα δημιούργησε η αποστέρηση χιλιάδων ανθρώπων από τα βιοτικά τους υπάρχοντα, η καταστροφή χιλιάδων επίσης μονάδων παραγωγής, αγροτικών ή άλλων, η αποψίλωση μεγάλων εκτάσεων του εθνικού εδάφους. Η ώρα της Ιστορίας σήμανε βαρύηχα και πένθιμα· δεν ανέχεται πολιτική της πεπατημένης· απαιτεί συσπείρωση των πολιτικών δυνάμεων του έθνους, ώστε, χωρίς εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα, να περισωθούν για το παρόν και για το μέλλον όσα είναι απαραίτητα για την επιβίωση του ελληνικού λαού με βιοτικούς όρους, άξιους της Ιστορίας του.

Κ. Δεσποτοπουλος/ Ακαδημαϊκός - πρώην υπουργός

Σεβαστέ μου κ. καθηγητά. Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι ζούμε μέρες εθνικής συμφοράς, καθώς βλέπουμε συνανθρώπους μας να καίγονται, άλλους να χάνουν τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους και τη χώρα μας να καταστρέφεται. Γνωρίσαμε ακόμη ένα διαλυμένο κράτος με μεγάλες ανεπάρκειες, κατώτερο των περιστάσεων και ανίκανο να συσπειρώσει και να οργανώσει δυνάμεις κατά της εθνικής συμφοράς. Πιστεύω ότι όλοι οι Ελληνες αισθάνονται βαθιά θλίψη και οργή.

Ομως, χρειάζεται ψυχραιμία και περισυλλογή. Δεν ξέρω αν το Σύνταγμά μας επιτρέπει την αναβίωση της διαλυθείσης ήδη Βουλής και την αναστολή των εκλογών. Αλλά και αν το επέτρεπε, θα ήταν στην ουσία παρέκκλιση από τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες. Ακόμη πιο σοβαρή παρέκκλιση θα ήταν η κήρυξη της χώρας σε «κατάσταση πολιορκίας», με πρόσχημα κάποια νεφελώδη και αόριστη «υπέρμετρη απειλή». Οσο για τις κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, υπήρξαν κυβερνήσεις διάσπασης, διασποράς και σύγχυσης της κυβερνητικής ευθύνης, την οποία το πολίτευμά μας αναθέτει στο πλειοψηφούν κόμμα.

Καλή ή κακή η εκλεγμένη κυβέρνηση (αυτό θα κριθεί περίπου σε δεκαπέντε μέρες από τον μόνο αρμόδιο, τον λαό), αυτές τις δύσκολες μέρες, με όλες τις εγγυήσεις του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, είναι το μόνο κέντρο συσπείρωσης των εθνικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση κάθε απειλής, «υπέρμετρης» ή όχι.

Το Μεγάλο "Ναι" και το Μεγάλο "Όχι"...

Che fece... il gran rifiuto- Κ.Π.Καβάφης

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό'χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του

Πρόταση

«Όταν περιτριγυρίζεσαι από το ωραίο κάνεις το παν να το καταστρέψεις για να το φέρεις στα μέτρα σου»

«Όταν περιτριγυρίζεσαι από την ασχήμια ...τι πρέπει να κάνεις;»

Όποιος βρίσκει έστω κι ένα κόκκο αλήθειας σ’αυτή την πρόταση, και πιστεύει στην συναντίληψη ως το πρώτο βήμα προς την ανασυγκρότησης μιας αποσυναρμολογημένης χώρας ας παραμερίσει τις ιδεολογικές του αποσκευές τη μέρα των εκλογών (16 Σεπτεμβρίου) και ας παραστεί στην Πλατεία Συντάγματος σαν ένδειξη διαμαρτυρίας και αποχής από «εκλογές» που μας επιφυλάσσουν πάντα τα ίδια λάθη όταν σκεφτόμαστε με τον ίδιο εσφαλμένο συμφεροντολογικό τρόπο.

Όταν δεν υπάρχει πολιτική πρόταση δεν πρέπει τουλάχιστον να υπάρξει συλλογική πολιτική ενδοσκόπηση;

Ας κάνουμε μια συλλογική παύση όπου πολίτες και πολιτικοί να αφουγκραστούμε την κενότητα των επιλογών μας τη μέρα που υποτίθεται πως ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό και τα πιστεύω μας, προ της κάλπης.

Έναντι της δουλοπρεπούς μάζωξης μας στα εκλογικά κέντρα ας δώσουμε νόημα σ’ένα δημόσιο χώρο με το να παραστούμε υπεύθυνα ως απογοητευμένα μέλη μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση, ας παραδοθούμε ως ένοχοι των λαθών που συλλογικά διαπράξαμε με τις πολιτικές μας επιλογές, με την αδιαφορία και την απραξία μας.

Άκριτη, παθητική προσφυγή στις κάλπες η ανήσυχη, δραστήρια αποφυγή περαιτέρω καταστροφών με δημόσια συνδιαλλαγή και ανταλλαγή απόψεων;

ΑΠΟΧΗ Η ΑΝΟΧΗ;

Αποχή-Ανοχή

ΑΝΗΣΥΧΙΑ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

ΟΞΥΝΟΙΑ

ΧΑΣΤΟΥΚΙ-ΧΑΛΥΒΔΩΣΗ

ΗΘΙΚΗ

___________________________

ΑΜΝΗΣΙΑ

ΝΕΟΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ

ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ

ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΙΣΜΟΣ

ΗΓΕΜΟΝΙΣΜΟΣ