Στοχασμοί και αναστοχασμοί...

Σ’αυτό το όχι και τόσο σύντομο κείμενο θα ήθελα να αποσαφηνίσω την πρόταση της αποχής από τις εκλογές στις 16 του Σεπτέμβρη αντιπαραβάλλοντας την με διάφορα δημοφιλή επιχειρήματα που προβάλλονται τον τελευταίο καιρό τόσο στον Τύπο όσο και σε συζητήσεις πολιτών.

Είναι νομίζω δεδομένο πως υπάρχει μια διάχυτη ανησυχία σχετικά με το πως να δράσει κανείς αρχικά για να συμβάλλει στην προσπάθεια πυροπροστασίας αφού απουσιάζουν συγκεκριμένες προτάσεις από αρμόδιους φορείς πλην ετεροχρονισμένων εκκλήσεων για βοήθεια από την κυβέρνηση με την πρωτοβουλία ihelp.gr και την προσφυγή σε εθελοντική βοήθεια που αν και σημειώνει επιτυχίες όπως με την αποστολή ομάδας εθελοντών στην Ηλεία από το νομό Μαγνησίας, πρωτοβουλία του νομάρχη Απ. Παπατόλια, γενικά βρίσκεται σε ύπνωση όπως αποδεικνύουν μαρτυρίες διαφόρων συμπολιτών μας που θέλησαν να προσφέρουν αλλά δεν υπήρχε καμία ανταπόκριση από τις αρμόδιες αρχές. Λεπτομέρειες και παραδείγματα και για τις δύο όψεις του νομίσματος μπορεί να αντλήσει κανείς προστρέχοντας στην χτεσινή και τη σημερινή έκδοση του «Βήματος». Αυτή όμως είναι μια μόνο πτυχή της περιρρέουσας σύγχυσης, η άλλη πτυχή αφορά στην αμηχανία σχετικά με την ψηφοφορία στις ερχόμενες εκλογές. Εκεί βλέπει όντως κανείς τη χώρα σε αναζήτηση –συνειδητή τε και ασύνειδη- του ιδεολογικού της βηματισμού. Και ακριβώς σ’αυτό θα ήθελα να επικεντρωθώ με σχόλια, αντιδράσεις και προτάσεις.

Καθίσταται μάλλον σαφές ελπίζω το γεγονός ότι η πολιτική της πεπατημένης και η επιλογή κομμάτων από συνήθεια η παράδοση θα’πρεπε να επανεξεταστεί ριζικά κάτι που ως ένα βαθμό ενδεχομένως να συμβαίνει. Αν λοιπόν υποθέσουμε πως ο πολίτης της χώρας έχει απογοητευτεί με τις επιλογές που ως τώρα επισφράγιζε με την ψήφο του τώρα τι πρέπει να κάνει; Να παραμείνει πιστός στην παράταξη που επί χρόνια στηρίζει, να αλλάξει γραμμή πλεύσης και να στηρίξει κάποιο από τα «μικρά» (και ουδόλως χαριτωμένα δυστυχώς) κόμματα ως απόδειξη της απογοήτευσης του με τους δύο μεγάλους παίκτες της πολιτικής σκακιέρας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) η μήπως να απέχει εντελώς από εκλογές που τον πιέζουν να πάρει μια απόφαση εκεί που δεν δύναται να επιθεωρήσει ψύχραιμα την κατάσταση και να αποφασίσει εμπιστευόμενος το πολιτικό του αισθητήριο.

Η πρώτη επιλογή θεωρώ πως θα ήταν καταστροφική αφού επιδεικνύει μία μάλλον άκριτη και παθητική καταφυγή στην εύκολη, πατροπαράδοτη και συνεπώς δύσκολα τροποποιήσιμη ψηφοφορική συνήθεια. Ενδεχομένως δε οι λόγοι που κάνουν δύσκολη την απόσταση απο την πατροπαράδοτη στήριξη του τάδε η του δέινα κόμματος να αφορούν στα συμφέροντα του καθενός. Μια τέτοια σκέψη βέβαια τροφοδοτείται και ενημερώνεται από την κουλτούρα της «πολιτικής κουμπαριάς» -αν μου επιτρέπεται ο νεολογισμός- με γνωστές της πρακτικές το ρουσφέτι, το βόλεμα και την εξυπηρέτηση οποιουδήποτε συμφέροντος και καπρίτσιου.

Η δεύτερη επιλογή έχει μια λογική βάση αφού αν υποθέσουμε πως ο πολίτης επιλέγει να στηρίξει τους «μικρούς» εκφράζοντας έτσι ανάγλυφα τη δυσαρέσκεια του προς τους «μεγάλους» βοηθά στη δημιουργία μιας πιο δημοκρατικής Βουλής όπου μια ποικιλία απόψεων εισάγεται στη δημόσια σφαίρα. Βεβαίως η ποιότητα αυτής της πολυφωνίας εξαρτάται απο την ποιότητα του γενικού πολιτικού και πολιτιστικού επιπέδου της χώρας, συνεπώς όποιος περιμένει ευφάνταστη πολιτική ρητορική και πολυδιάστατες πολιτικές προτάσεις εικάζω πως θα απογοητευτεί όταν στο καθιερωμένο του ζάπιγκ θα σκοντάφτει πάνω σε ομιλίες του Καραντζαφέρη, του Λεβέντη, του Βεργή κ.α. Εκτός αν κανείς θεωρεί πως η ρητορική επιτάχυνση και η πολιτική κρίση των τελευταίων φέρνει σε πρόδηλη αμηχανία τους συναδέλφους τους στη Βουλή. Όπως και να’χει μια πεντακομματική Βουλή είναι κατά μία έννοια ένα θεμιτός στόχος και ένα πρωτότυπο πείραμα. Η συγκεκριμένη επιλογή έχει ένα πολιτικό κίνητρο και ένα πολιτικό νόημα που επουδενί προτίθεμαι να ισοπεδώσω με κυνικά σχόλια και ευφάνταστες αναγνώσεις του πολιτικού παλμού της χώρας.

Περνάμε λοιπόν στην τρίτη επιλογή που στηρίζει την αποχή απο τις εκλογές της 16^ης Σεπτεμβρίου. Ως υποστηρικτής αυτής της επιλογής ας μου επιτραπεί να καταθέσω τις σκέψεις μου σχετικά με τους λόγους για τους οποίους θεωρώ πως είναι θεμιτή, κι αν στο κείμενο μου παρεμβάλλεται ενίοτε η κατάθεση του προσωπικού δεδομένο προσπεράστε και παρακάμψτε το κι ας εντάσσεται στα υφολογικά πρότυπα ενός blog.

Από μόνη της η αποχή είναι μια μορφή διαμαρτυρίας- εξ’ου και έχει κοινά στοιχεία με την δεύτερη επιλογή- αφού προτείνει αποστασιοποίηση απο το εκλογικό παιχνίδι. Απο μόνη της όμως χωρίς επιχειρήματα ίσως είναι μια κενή, επιφανειακή, δειλή και ενίοτε ηττοπαθής επιλογή. Δεν προσποιούμαι πως και η δική μου πρόταση ενδέχεται να ενέχει αυτό τον κίνδυνο. Προσωπικά όμως αυτό που προτείνω είναι ‘συμμετοχική αποχή’ αποχή μεν αλλά με τη συμμετοχή ομοίως σκεπτόμενων πολιτών στους οποίους δίνεται η δυνατότητα να συγκεντρωθούν σ’ένα δημόσιο χώρο και να επισφραγίσουν την επιλογή τους. Παράλληλα τους δίνεται η δυνατότητα να ανταλλάξουν απόψεις σχετικά με τους λόγους για τους οποίους απέχουν.

Γιατί όμως κάποιος να στηρίξει μια τέτοια επιλογή; Εδώ απαντώ με σκέψεις που είναι μεν προσωπικές με την ελπίδα πως μεταφράζονται συλλογικά.

Όταν κανείς περιφέρεται σε έναν τόπο που δεν αναγνωρίζει, αδυνατεί να ταυτιστεί με η να παραδεχτεί την απουσία πολιτικών προτάσεων από τους «μεγάλους» και τους «μικρούς» και αισθάνεται πως ό,τι προτείνεται απο τις υπάρχουσες παρατάξεις δεν τον εκφράζει και δεν αισθάνεται πως τον εκπροσωπεί, δεν οφείλει να το δηλώσει με κάποιο τρόπο; Πιστεύω πως αυτός ο τρόπος είναι η αποχή. Γιατί όμως να αισθάνεται έτσι κανείς; Όταν βρισκόμαστε ενώπιον ενός εντελώς αποσυντονισμένου κρατικού μηχανισμού που αδυνατεί να ανταποκριθεί σε όντως πρωτοφανούς κλίμακας φυσικές καταστροφές, όταν διαπιστώνουμε πικρά την πλήρη έλλειψη υποδομής στη χώρα που ζούμε και δεν βλέπουμε καμία απολύτως ουσιαστική εναλλακτική πρόταση πρακτική η πολιτική στον ορίζοντα τι καλούμαστε να κάνουμε; Να στηρίξουμε μια κυβέρνηση η οποία ανεπιτυχώς απεκδύεται των ευθυνών που την βαραίνουν, μια αντιπολίτευση που καρπώνεται τα στραβοπατήματα της κυβέρνησης και σπεύδει να κεφαλοποιήσει πολιτικά τη δυσαρέσκεια από την κυβερνητική ανικανότητα η μήπως να ελπίζουμε στους μικρούς για μία πολιτική η κοινωνική αναγέννηση ελλείψει σχεδίου και ουσιαστικού πολιτικού προσανατολισμού; Θα μου πείτε πεσιμιστική, επιλεκτική και πολύ προσωπική ανάγνωση της κατάστασης, δεν υποσχέθηκα όμως και τίποτε άλλο! Και ερωτώ, η εναλλακτική ποια είναι; Ας επιστρέψουμε στα ψυχρά μαθηματικά και την οξεία αξιολόγηση των εναλλακτικών επιλογών.

Μας ικανοποιεί η αντίδραση της κυβέρνησης που επιλέγει –πρωτοφανώς- να παρακάμψει τις Συμπληγάδες της ελληνικής γραφειοκρατίας και να διαμοιράσει ποσά για την εκ των υστέρων αντιμετώπιση της φυσικής καταστροφής που υπέστη η χώρα; Κοινώς, μας αρκεί και το κυβερνητικό κομπόδεμα και ο τρόπος με τον οποίο δρομολογήθηκε η μήπως θα περιμέναμε εξαρχής ένα πιο δυναμικό, αποτελεσματικό χειρισμό της όλης κατάστασης; Παράλληλα δεν επηρεάζει την κρίση μας το εξεταστικό φιάσκο και η υπουργική σιωπή που ακολούθησε; Δύο αποτυχίες συμβαίνουν παράλληλα και βαρύνονται και από το άλλο άλυτο ακόμα κυβερνητικό σκάνδαλο σχετικά με τα ομόλογα τις δικαιολογούμε και πάμε παρακάτω; Και έπειτα υπάρχει ...παρακάτω; Επίσης δεν σοκάρει η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής και η απονομή ευθυνών σε ‘ασύμμετρες απειλές’ που παραπέμπουν σε άλλες παρόμοιες ασκήσεις ύφους όπως οι ‘παράπλευρες επιπτώσεις’ των επικοινωνιακών γκουρού της κυβέρνησης Μπους; Τέλος, το κράτος τίθεται σε κατάσταση επιφυλακής και εκτάκτου ανάγκης. Αυτό σημαίνει πλήρη καταστολή σε ο,τιδήποτε παρεμποδίζει την αντιμετώπιση της καταστροφής που απειλεί τη χώρα (πόλεμοι, έκρυθμες φυσικές καταστροφές κλπ.), τι μας ζητήθηκε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε και τι πρωτοβουλίες-αποφάσεις πήρε η κυβέρνηση για να αντιμετωπισθεί η κατάσταση; Εκτός κι αν η μιντιακή προβολή και οι πολιτικοί διαξιφισμοί βοηθούν στην αντιμετώπιση κρίσιμων γεγονότων τη στιγμή που η χώρα εξακολουθεί να απειλείται απο τις πυρκαγιές. Αν προτιμούμε το φούντωμα ηθικών πανικών έναντι της ορθολογιστικής αντιμετώπισης της έκρυθμης φυσικής καταστροφής τότε ας επιλέξουμε και πάλι την ίδια κυβέρνηση και για την επόμενη τετραετία.

Ας υποθέσουμε πως δεν μας ικανοποιεί αυτή η κατάσταση και αισθανόμαστε υπέρμετρη πικρία για τον χειρισμό της όλης κατάστασης. Απευθυνόμαστε λοιπόν στην αντιπολίτευση και τους «μικρούς» η οποίοι τι είδους κριτική ασκούν, τι εναλλακτικές προτείνουν, πως συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος; Με την αυτονόητη επισήμανση των λαθών που διεπράχθησαν απο την κυβέρνηση η μήπως με την υπολογιστική εκμετάλλευση της κατάστασης για την αλίευση ψήφων ώστε να ευνοηθούν οι δικές τους παρατάξεις στο μετεκλογικό πολιτικό περιβάλλον;

Κοινώς λογικά δύναται κανείς -με μια λογική εξέταση των δεδομένων να συμπεράνει- πως η πολιτική κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή θυμίζει τον γυμνό αυτοκράτορα που φιγουράρει με αυτοπεποίθηση μπροστά στον ίδιο καθρέφτη που θα’πρεπε να τρέμει. Εκτός βέβαια αν κι ο ίδιος ο καθρέφτης έχει τόσο πια θαμπώσει που δεν μπορεί να διακρίνει τη γύμνια του βδελυρού χαριεντιζόμενου ειδώλου.

Κλείνοντας αυτό το ογκώδες post που αρχικά είχε ως σκοπό να είναι σύντομο και περιεκτικό, θα ήθελα να επαναλάβω τους βασικούς λόγους για τους οποίους προτείνω ‘συμμετοχική αποχή’ απο τις επερχόμενες εκλογές.

Θεωρώντας πως τίποτα απ’όσα βλέπω δεν με αντιπροσωπεύει και αντιθέτως με απογοητεύει βαθύτατα αρνούμαι και μια τελματώδη κυβέρνηση να υποστηρίξω, και μία άκριτη αντιπολίτευση και την πλειάδα των αποπροσανατόλιστων πολιτικών σχηματισμών που ακούν στα εξής ονόματα:

ΚΚΕ, Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς,, Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, Δημοκρατική Αναγέννηση, Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, Δημοκρατική Παγκόσμιος Ελλάς, Έλληνες Οικολόγοι, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, Ένωση Κεντρώων, Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά, Ενωτικό Ριζοσπαστικό Δημοκρατικό Κίνημα, Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα Φιλελευθέρων, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (μαρξιστικό-λενινιστικό), Λευκό, Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Νέο Κόμμα Σωτηρίας Χριστιανική Δημοκρατία, Νέος Φασισμός, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, Οικολόγοι Πράσινοι, Όραμα Τοπικά Κοινοβούλια, Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, Οργή Λαού με Δημοψηφίσματα- Άμεση Δημοκρατία, Περιφερειακή Αστική Ανάπτυξη, Φιλελεύθερη Συμμαχία, Φως- Αλήθεια- Δικαιοσύνη.

Αν ήμουν αδυσώπητα κυνικός θα μπορούσα να μιμηθώ τον José Mourinho που σε αντίστοιχη αναμέτρηση ποδοσφαιρικών ομάδων, απαρίθμησε τα ονόματα των παικτών της Chelsea και της αντίπαλης ομάδας κλείνοντας με την επωδό: ‘Goodfinish’…

Επειδή όμως εκτιμώ και σέβομαι την δημοκρατική διαδικασία και πιστεύω στο Καβαφικό ‘ναι’ και ‘όχι’, παραθέτω απλώς την ευφάνταστη ρήση του Πορτογάλου coach και στις 16 Σεπτεμβρίου θα κατηφορίσω προς την πλατεία Συντάγματος τη μέρα των εκλογών με την ελπίδα πως θα συναντήσω ομοίως σκεπτόμενους συμπολίτες μου με την ελπίδα πως δεν θα με απογοητεύσουν μετατρέποντας μια ειρηνική συγκέντρωση σε πλατφόρμα άναρθρων κραυγών που εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες όπως δυστυχώς συνέβη την Τετάρτη 29 Αυγούστου στο Σύνταγμα, όπως βλέπετε ούτε σε μια φιλειρηνική χειρονομία δεν μπορούμε να συμπλεύσουμε, έπρεπε συνθήματα να συγκρουστούν με παρασυνθήματα και κατόπιν με διμοιρίες των ΜAT.